سمعک هوشمند

به عنوان مثال سمعکی را در نظر بگیرد که واحدی از آن توانسته است بخشی از نویز و سر و صداهای محیطی را به نحو موثری کاهش دهد و بدین وسیله در کاهش نویز به نحو موثری عمل کرده باشد. از سوی دیگر، واحد دوم سمعک که این صدا را درافت می کند، به نحوی عمل کند که برعکس واحد اول باشد.
در این حالت، کلیه ی زحمات و تاثیر بسزای واحد اول از بین می رود و از کیفیت صدا کاسته می شود. حال این مساله را در نظر بگیرید که اگر تعداد این واحدها درون سمعک زیاد شود و هر واحد مستقل از دیگری و برعکس آن کار کند، چه اتفاقی در سمعک می افتد.
کیفیت صدای نهایی که از سمعک دریافت می شود به گونه ای خواهد بود انگار که فرد سمعک دیجیتالی پیشرفته نگرفته است و کیفیت صدا شبیه به حالتی خواهد بود که فرد انگار سمعک آنالوگ بی کیفیت قدیمی دریافت کرده است. به همین علت باید واحدها هماهنگ با هم و به صورت همکار جهت رسیدن به یک هدف واحد عمل کنند. این امر مساله ی حیاتی در درک گفتار در شرایط شلوغی و پر سر و صدا است.
به همین دلیل، در اوایل دهده ی 2000 میلادی سمعک های هوشمند ارایه شدند و علت ارایه ی این سمعک ها این بود که با هماهنگ سازی و همگام سازی کلیه ی واحدهای پردازشی سمعک با یکدیگر بتوان سعمکی با کیفیت صوتی بهتر، تاثیر بخشی بالا و با راندمان بهتری ارایه کرد. به این نوع سمعک ها، سمعک های هوشمند گفته می شود. در سمعک های هوشمند، درجه ی همکاری و تیمی کار کردن واحدها یک اصل بسیار مهمی است.
این گونه سمعک ها به گونه ای طراحی شده اند که در همه ی شرایط به صورت خودکار و با هوش مصنوعی که دارند تصمیم می گیرند که اولا کدام واحدهای پردازشی سمعک کار کنند. ثانیا هر واحد چقدر کار کند و صدا را چقدر پردازش کند و ممکن است برای ارتقای کیفیت نهایی صدایی که به گوش کاربر می رسد، تصمیم بگیرد برخی واحدهای پردازشی سمعک کار نکرده و غیر فعال بمانند. این گونه سمعک ها قادر هستند انواع محیط های مختلف صوتی که کاربر سمعک وارد آن شرایط می شود را تشخیص داده و شناسایی کنند و سپس به صورت خودکار، نحوه ی پردازش هر واحد از سمعک را تعیین کنند تا بدین وسیله کاربر سمعک بهترین صدای ممکن را دریافت کند.

به عنوان مثال، برای پردازش صداها در شرایط شلوغی و پر سر و صدا، چندین واحد پردازشی وجود دارد که به عنوان نمونه می توان به برخی از آنها اشاره کرد: مدار میکروفن جهت دار، مدار کاهنده ی نویزهای پیوسته و مداوم، مدار کاهنده ی نویزهای آنی، مدار کاهنده ی نویز باد، مدار ارتقای صداهای گفتار، مدار انتخاب برنامه و مدار تشخیص انواع محیط های صوتی کاربر.
البته در سمعک های کنونی، تعداد این مدارها رو به افزایش است، مخصوصا در سمعک هایی که امکان ارتباط بین دو گوشی راست و چپ با هم وجود دارد.
برای فهم بیشتر و ساده تر قضیه بهتر است بگوییم که سمعک هوشمند همچون یک مربی فوتبال است و این مدارها همچون بازیکنان یک تیم فوتبال هستند و سمعک هوشمند تصمیم می گیرد که آرایش عملکردی تیم را چگونه و به ه صورتی بچیند تا به بهترین عملکرد تیم برسد.
وظیفه ی اصلی سمعک های هوشمند، تعیین نحوه ی پردازش صدا در محیط های صوتی شلوغ و پر سر و صدا است تا بدین وسیله اولا کاربر بتواند در مکان های شلوغ راحت بشنود و ثانیا او بتواند گفتار افراد مد نظرش را در بستری از سر و صداهایی که آزاردهنده نیستند، شنیده و درک کند.

وقتی کاربر سمعک وارد یک محیط صوتی خاصی می شود، ابتدا مدار تشخیص محیط صوتی سمعک هوشمند فعال می شود و با تجزیه و تحلیل نوع صداها می فهمد که محیط صوتی کاربر از چه نوع و جنسی است و نوع محیط شنیداری فرد را تعیین می کند. سپس سمعک هوشمند به عنوان مربی تصمیم می گیرد که کدام مدارهای سمعک فعال شوند، کدام مدارها غیر فعال شوند و یا هر کدام از مدارها با چه درجه و شدتی  کار کنند.
همچنین بسته به اینکه محیط صوتی کاربر چگونه است، سمعک هوشمند تصمیم می گیرد که برای این محیط صوتی کاربر بهتر است برنامه ی شنیداری خاصی از سمعک اجرا شود و سپس درون آن برنامه، هر کدام از مدارهای مختلف چقدر و در چه اندازه ای کار کنند. بدین وسیله مدارات پردازشی سمعک به صورت تیمی و هماهنگ با هم در یک راستا و برای رسیدن به ی هدف کار می کنند و درنهایت، کیفیت صدایی که از سمعک خارج می شود، بهترین حالت ممکن را خواهد داشت.