تومور های پشت گوش

درون فضای گوش میانی ممکن است توده‌هایی پدید آیند که در هنگام معاینه‌ی پرده‌ی گوش می‌توان آن‌ها را از پس پرده مشاهد کرد. این توده‌های پشت پرده‌ی گوش ممکن است به خاطر فرایندها و بیماری‌هایی ایجاد شوند. رنگ این توده‌ها از پشت پرده می‌تواند بیانگر و نشانه‌ی نوع آن‌ها و علت‌شان باشد. توده‌های سفید نشانگر وجود کلستئاتوما، تمپانواسکلروسیز و در موارد نادری نشانگر استئومای گوش میانی است. توده‌هایی که به رنگ آبی تیره هستند، نشانگر ساختارهای سیاهرگی مثل پیاز بزرگ جاگولاری هستند. توده‌هایی که به رنگ قرمز تیره هستند، نشانگر تومورهای عروقی بزرگ‌تر مثل تومورهای گلوموس تمپانیکوم هستند. وقتی همراه با توده‌ای، ضربان و تپش نیز وجود داشته باشد و فرد بیان کند که ضربانی را شنیده یا احساس می‌کند، این امر قویاً بیانگر آن است که منشاء این توده از نوع عروق شریانی است. گاهی اوقات، برای تشخیص دقیق‌تر این عارضه، متخصص با استفاده از یک اتوسکوپ پنوماتیک، فشار هوای مثبتی را روی پرده‌ی گوش اعمال می‌کند و میزان حرک پرده‌ی گوش را بررسی می‌کند. فشار مثبت هوا موجب کاهش جریان خون درون توده می‌شود و باعث می‌شود رنگ پرده‌ی گوش در آن قسمتی که روی توده قرار دارد، به رنگ سفید تغییر کند. یک چنین رنگ پریدگی معروف به “علامت مثبت براون” است و قویاً گویای وجود یک نئوپلاسم عروقی است. گاهی اوقات، نقطه‌ی قرمز رنگی در ناحیه‌ی دریچه‌ی بیضی دیده می‌شود که این امر ممکن است به خاطر وجود یک توده نباشد، اما ممکن است نشانگر حالت خاصی از استخوان همراه با عروق بسیار زیاد باشد و این امر حاکی از وجود کانون فعال خونی برای ایجاد بیماری اتواسکلروسیز خواهد بود.  

در حالت نرمال، رنگ پرده‌ی گوش باید سفید، صدفی و یا مرواریدی باشد. اگر در فضای گوش میانی، پشت پرده‌ی گوش، تومور یا توده‌های عروقی وجود داشته باشد، رنگ پرده تغییر می‌کند و در هنگام معاینه‌ی پرده‌ی گوش می‌توان رنگ توده را از پس پرده‌ی گوش مشاهده کرد. در این تصاویر سه نوع توده‌ی خونی مختلف نمایش داده شده است که رنگ آن‌ها را از پس پرده‌ی گوش می‌توان دید.

معاینه و ارزیابی عملکرد عصب صورتی

بدون ارزیابی عملکرد عصب صورتی، هیچ معاینه‌ی گوشی کامل نیست. در هنگام ارزیابی و معاینه‌ی گوش، از بیمار خواسته می‌شود اخم کند، بخندد، بینی‌اش را چین بیندازد، دندآن‌هایش را نشان دهد و چشمانش را ببندد. وجود هر گونه نامتقارنی بین دو سمت چهره و یا عدم توانایی فرد برای انجام هر کدام از این حرکات توجه و دقت می‌گردد. اولین و جزیی‌ترین علامت ضعف صورتی تاخیر در بسته شدن پلک‌ها است. در سمتی که درگیری و عارضه وجود دارد، پلک اندکی آرام‌تر از سمت مقابل، که سالم است، بسته می‌شود. این وقتی به وضوح مشهود است که فرد به صورت عادی و خود به خود پلک بزند. پلک زدن در سمت درگیر شده طوری به نظر می‌رسد که انگار عقب‌تر از سمت مقابل، که سالم است، می‌باشد.