بیماری منیر بیماری گوش داخلی است که مربوط به فشار مایع درونی گوش داخلی، یعنی مایع آندولنف می‌باشد. بیماری منیر دارای ویژگی‌های زیر است:
- دوره‌های خودبخودی از سرگیجه که می‌تواند از چند دقیقه تا ساعت‌ها طول بکشد.
- وزوز غرشی با زیروبمی بم که همزمان با سرگیجه رخ می‌دهد و یا در هنگام رخداد آن، بدتر می‌شود.
- کم شنوایی حسی عصبی نوسانی فرکانس پایین
- احساس پری گوش در گوش درگیر شده
تشخیص بیماری منیر
برای تشخیص بیماری منیر، علاوه بر نشانه‌های بالا باید بیماری‌ها و علل پزشکی دیگری که موجب سرگیجه می‌شوند رد شود. برای این امر، اغلب از سر فرد MRI گرفته می‌شود. سرگیجه در اغلب موارد تند و سخت است و همراه با تهوع، استفراغ، تعریق زیاد، رنگ پریدگی است. شروع علایم معمولاً بین دهه‌ی سوم تا ششم زندگی است و نرخ ابتلا در جنس مونث اندکی بالاتر است. تنها 3 تا 4 درصد از بیماران منیری متعلق به گروه سنی کودکان است. در بیشتر از 40 درصد بیماران، هر دو گوش درگیر این بیماری می‌شود و 20 درصد از آنان دارای تاریخچه‌ی مثبت خانوادگی هستند.
علت اصلی برای بیماری منیر هیدروپس آندولنفاتیک است. در این عارضه، سیستم آندولنفاتیک فرد باد می‌کند. چنین بادکردگی و تورم کیسه‌ی آندولنفاتیک را می‌توان با بررسی وضعیت استخوان گیجگاهی به وسیله‌ی MRI ارزیابی کرد.
آزمایش الکتروکوکلئوگرافی برای تشخیص بیماری منیر
وقتی به بیماری منیر شک می‌رود، آزمایش الکتروکوکلئوگرافی یا آزمایش مربوط به بررسی عملکرد دهلیزی ممکن است کمک کننده باشد. در آزمایش الکتروکوکلئوگرافی بیماری منیر، اغلب نسبت SP/AP در گوش درگیر شده بیشتر می‌شود. اگرچه انجام الکتروکوکلئوگرافی در اثبات گوش درگیر شده کمک کننده است، اما صرفا به وسیله‌ی آن نمی‌توان بیماری منیر را از بیماری فیستول پری‌لنف تمایز داد. انجام ویدیونیستاگموگرافی (VNG) و شتاب هارمونیکی سینوسی می‌تواند در اثبات و تشخیص بدی عملکرد دهلیزی یک طرفه و تایید تشخیص بیماری منیر کمک کننده باشد. تشخیص قطعی سخت و دشوار است و بستگی به اثبات وجود کم شنوایی حسی عصبی فرکانس پایین و ناهنجاری‌های دهلیزی همراه با آن دارد.
روند بیماری منیر
سیر بیماری منیر پیشرونده است و کم شنوایی در این بیماری به صورت نوسانی است و وضعیت شنوایی بیمار در اوایل این بیماری ممکن است در بین حمله‌ها هنجار و سالم باشد، اما با گذشت سالیان، اغلب به صورت کم شنوایی دایمی در می‌آید. این امر تشخیص بیماری را در اوایل کار سخت و دشوار می‌کند، چون که ممکن است بیمار در زمانی معاینه می‌شود که علایم به طور موقتی فروکش کرده‌اند. کم شنوایی ممکن است با هر الگویی رخ دهد، اما کم شنوایی‌های شنوایی فرکانس پایین در اوایل بیماری بسیار شایع است. بیمارانی که برای مدت زمان طولانی دچار این بیماری شده‌اند، احتمالاً دارای کم شنوایی مسطح می‌باشند، یعنی همه‌ی فرکانس‌ها درگیر می‌شود. بعضی از افراد دچار انواع گوناگونی از شدت و سیر بیماری هستند، به گونه‌ای که حملات ممکن است طرف سال‌های سال رخ دهد، در حالی که در بعضی دیگر از بیماران ممکن است کل عملکرد شنوایی و تعادلی آنان در ظرف چند ماه از دست برود.
اکثر بیماران روند متوسطی از بیماری را طی می‌کنند و حملات در طول چند هفته رخ می‌دهد و وقفه‌هایی از عدم حملات و علایم در طول ماه‌ها یا حتی در بین سال‌ها وجود دارد. حملات سرگیجه به طور پیوسته در بیماران منیری در بیشتر از 20 سال پس از تشخیص رخ می‌دهد و حملات در 75 درصد موارد شدید است. اگرچه رخداد ناشنوایی کامل دو طرفه پدیده‌ی نادری بوده و فقط در 1 تا 6 درصد موارد رخ می‌دهد، اما ثابت شده است که کاشت حلزون در اکثر این بیماران مفید می‌باشد.
درمان بیماری منیر
اکثر بیماران با درمان‌های پزشکی بهبود می‌یابند. اجتناب از خوردن کافئین و مصرف نیکوتین، که می‌تواند علایم را بدتر کند، توصیه می‌شود. عمده روش به کار گرفته شده برای درمان این بیماری استفاده از درمان‌های دارویی دیورتیک و رژیم غذایی با مصرف کم نمک یا بدون مصرف آن است.
اگر بیمار به درمان پزشکی پاسخ نداد، داروی آنتی بیوتیک آمینوگلیکوزیدی، که یک داروی سمیت‌زا برای دهلیز است، از سوی پزشک متخصص به داخل گوش میانی او تزریق می‌شود تا بدین وسیله دهلیز بیمار تخریب شود و درنتیجه، عوارض بیماری قطع شود. در مواردی درمان‌های پزشکی جوابگو نباشد، اعمال جراحی زیر انجام می‌شود:
- عمل جراحی گذاشتن شانت آندولنفاتیکی،
- عمل جراحی برای برش لابیرنتی
عمل جراحی برای قطع عصب دهلیزی
