در هنگام معاینه و دیدن پرده‌ی گوش در برخی بیماران، ذرات و پلاک‌های سفیدی بر روی پرده‌ی گوش مشاهده می‌شود که بخش‌های کلسیفیده (شبیه استخوان) بافت همبندی هستند. این پلاک‌ها ممکن است بر روی پرده‌ی گوش یا روی سر استخوانچه‌های درون فضای گوش میانی تشکیل شوند. وقتی این پلاک‌ها فقط بر روی پرده‌ی گوش تشکیل شوند، از آن با نام میرینگواسکلروسیز یاد می‌شود. این پلاک‌ها اغلب در بیمارانی دیه می‌شود که سابقه و سرگذشتی از بیماری اوتیت حاد یا مزمن گوش میانی داشته‌اند. میرینگواسکلروسیز بسیار شایع است و به ندرت موجب کم شنوایی می‌شود. اگرچه تمپانواسکلروسیز موجب فیکساسیون و ثابت شدن استخوانچه‌های گوش و باعث بیشترین میزان کم شنوایی انتقالی می‌شود. تمپانومتری اغلب از نوع AS است که نشانگر افزایش میزان سفتی پرده‌ی گوش است. اکثراً بر این امر اتفاق نظر است که فرایندهای التهابی گوش میانی موجب ایجاد تمپانواسکلروسیز می‌شود. به نظر می‌رسد سیتوکین‌ها (میانجی‌گرهای التهابی)، رادیکال‌های آزاد (فرآورده‌های متابولیسمی که قادر به تغییر پروتیین‌ها، اسید دزواکسی ریبونوکلئیک اسید یا DNA هستند و لیپیدها) و اکسید نیتریک (مولکول تولید شده از سوی سلول‌های التهابی) ممکن است نقش خاصی را در این اختلال داشته باشند. اگرچه ظاهرا این گونه به نظر می‌رسد که تمپانواسکلروسیز را بتوان با عمل جراحی از روی استخوانچه‌ها برداشت، اما معمولاً موفقیت آمیز نیست. به همین علت، سمعک بهترین گزینه برای توانبخشی شنوایی در این گروه از بیماران است.
